در معرفی این سری مقالات اشاره شد
که دره سیلیکون که روزگاری با درختان آلو، زردآلو و گردویش شناخته می شد و صنعت
اصلی آن، عمدتاً صنایع فرآوری غذا بود در مدت زمانی نه چندان طولانی تبدیل به
مرکزشرکت‌های مطرح انفورماتیک جهان شد. در این مقاله به نقش دانشگاه استنفورد در
تشکیل این منطقه می پردازیم
در اواخر دهه 1930 از آنجا که بسیاری
از دانش‌آموختگان دانشگاه استنفورد مجبور می‌شدند برای یافتن شغلی مناسب برای خود،
به سواحل شرقی سفر کنند «فردریک ترمن» استاد و رئیس دانشکده مهندسی دانشگاه
استنفورد که از او به عنوان پدر دره سیلیکون یاد می شود،استادان و دانش آموختگان استنفورد را به راه اندازی
شرکت هایی در زمینه توسعه فناوری های پیشرفته تشویق کرد. نخستین شرکتی که پیرو
توصیه های ترمن شکل گرفت شرکتHP بود. ویلیام هیولت و دیوید پکارد که از دانش آموختگان مهندسی برق
استنفورد بودند تصمیم گرفتند تا با تشویق و حمایت مالی پروفسور فرد ترمن درمحل گاراژ بسیار کوچکی که تنها
به اندازه یک اتومبیل جا داشت، شرکت کوچکی را باهدف تولید نوسان‌سازهای صوتی تاسیس
و راهاندازی کنند. گاراژی که شرکت HP- اختصار حروف اول نام خانوادگی این
دو نفر - در آن شروع به کار کرد به عنوان زادگاه دره سیلیکون شناخته می شود و به عنوان
یک اثر ملی ثبت شده است.
در ادامۀ فعالیت ها، شرکت HP
با توسعۀ محصولات متنوع در چند دهه گذشته، به یکی از بزرگ ترین شرکت ها در دره
سیلیکون تبدیل شده است. شرکت HP و چند شرکت
دیگر مدل جدیدی را برای توسعه و فناوری و تجاری سازی آن پایه گذاری کردند.
مدل جدیدی که با کار خلاقانه
ونوآوری در آزمایشگاه های پژوهشی شروع می شود و پس از آن با سرمایه گذاری و
راهاندازی یک شرکت به صورت یک محصول تجاری به بازار ارائه می شود.
از طرفی در جنگ جهانی دوم که به
معنایی یک جنگ الکترونیکی بود، توسعه سامانه های مخابراتی و رادارها و کنترل
سامانه های مخابراتی کشورهایِ درگیر در جنگ اهمیت ویژه ای پیدا کرده بود. وزارت
دفاع ایالات متحده در این دوره متوجه توانمندی دانشگاه ها شد و پروژه های متعددی
را به برخی از دانشگاه ها واگذار کرد. پس از پایان جنگ، نتیجۀ این همکاری یک نتیجه
برد- برد بود به این معنی که از یک سو وزارت دفاع در دوران جنگ تجربیات موفقی
ازاین همکاری ها به دست آورده بود و از دیگر سو دانشگاه ها همچنان علاقمند به
دریافت اعتبارات پژوهشی از صنایع دفاعی بودند. همین توجیه مناسبی برای ادامه این
همکاری ها بود. بودجه های زیادی به این امر اختصاص داده شد. دانشگاه استنفورد نیز
از این بودجه ها بهره برد و همین موجب توسعه آموزشگاه های پژوهشی در استنفورد
گردید. دستاوردهای فناورانۀ این آزمایشگاه ها از یک سو پاسخگوی نیازهای صنایع
دفاعی بود واز سوی دیگر به تاسیس شرکت های فناورانۀ بیشتری در اطراف استنفورد
انجامید که هسته اولیه دره سیلیکون را شکل داد. ترمن برای توسعه هر چه بیشتر
فعالیت های صنعتی درجوار دانشگاه استنفورد در سال 1951 پارک صنعتی استنفورد را در
زمین های دانشگاه تاسیس کرد. پس از مدتی کوتاه تصمیم گرفته شد دانشگاه استنفورد
این منطقه را به شرکت های مهم فناوری اجاره دهد و در مقابل مخارج دانشگاه را تامین
کنند. بر این اساس اولین قدم ها برای شکل گیری این منطقه برداشته شد و این امر
باعث شد که این منطقه به یک منطقه صنعتی و فناوری بسیار فعال تبدیل شود و جنبشی برای راه اندازی شرکت های نوپا شکل گرفت وبسیاری از فناوری های پایه که در آزمایشگاه های پژوهشی استنفورد
حاصل می شد به صورت محصولی تجاری، به بازار عرضه گردید و توسعه فناوری های پایه و
توسعه بازار، موجبات رونق بیشتر دره سیلیکون را فراهم آورد.
دانشگاه استنفورد پیشگام توسعه کارآفرینی دانش بنیان درجهان است. دره سیلیکون مرکز
توسعه فناوری های نو آورانه است که دانشگاه استنفورد واستادان و فارغ التحصیلان آن
در این امر نقش ویژه ای داشته اند.
در مطالب بعدی به بررسی دلایل
موفقیت دره سیلیکون خواهیم پرداخت
اما در پایان این مقاله، ضیافتی از کمپانی های مشهور دره سیلیکون
که در سایه اکوسیستم خاص این دره ایجاد شده و رشد نمودند:
